Łańcuch przeżycia
Szybkie i pewne działanie zwiększa szansę na przeżycie poszkodowanego w czasie zatrzymania akcji serca. Łańcuch przeżycia składa się z czterech ogniw, od których zależy skuteczna pomoc poszkodowanemu. Łańcuch ratunkowy został stworzony z czterech ogniw aby pokazać świadkom zdarzenia co jest kluczowe i najważniejsze w czasie udzielania pierwszej pomocy.
Łańcuch przeżycia wczesne rozpoznanie i wezwanie pomocy
Łańcuch ratunkowy podjęcie RKO przez świadków zdarzenia
Łańcuch przeżycia szybka defibrylacja
Łańcuch ratunkowy podjęcie zaawansowanych zabiegów resuscytacyjnych
Co to jest łańcuch przeżycia
Łańcuch przeżycia podsumowuje najważniejsze czynności potrzebne do skutecznej resuscytacji. Łańcuch ratunkowy składa się z czterech ogniw przedstawionych na poniższej grafice. Ogniwo pierwsze dotyczy rozpoznania nagłego zatrzymania krążenia i wezwania pomocy. Ogniwo drugie opisuje wczesne podjęcie czynności resuscytacyjnych. Ogniwo trzecie to szyba i wczesna defibrylacja poszkodowanego. Czwarte ogniowo łańcuch przeżycia to wczesna opieka specjalistyczny czyli szybki przyjazd zespołu ratownictwa medycznego.
Łańcuch przeżycia wczesne rozpoznanie i wezwanie pomocy
Ból w klatce piersiowej powinien być rozpoznawany jako objaw niedokrwienia mięśnia sercowego. U jednej czwartej, a nawet jednej trzeciej pacjentów z niedokrwieniem mięśnia sercowego dochodzi do zatrzymania krążenia w ciągu pierwszej godziny od wystąpienia bólu w klatce piersiowej. Rozpoznanie takiego bólu jako problemu kardiologicznego i wezwanie zespołu ratownictwa medycznego zanim dojdzie do utraty przytomności umożliwia przybycie zespołu wcześniej, nawet zanim dojdzie do zatrzymania krążenia, co prowadzi do poprawy przeżywalności. Jeśli nastąpi zatrzymanie krążenia, istotne jest jak najszybsze jego rozpoznanie celem szybkiego powiadomienia systemu ratownictwa medycznego oraz niezwłocznego rozpoczęcia RKO przez świadków zdarzenia. Kluczowe objawy to brak reakcji na bodźce i brak prawidłowego oddechu. Dyspozytor medyczny może poprawić skuteczność rozpoznawania zatrzymania krążenia poprzez zwrócenie szczególnej uwagi na te kluczowe objawy.
Łańcuch ratunkowy podjęcie RKO przez świadków zdarzenia
Natychmiastowe rozpoczęcie RKO może podwoić, a nawet czterokrotnie zwiększyć przeżywalność w zatrzymaniu krążenia. Świadkowie zdarzenia wykonujący RKO powinni – jeśli tylko potrafią – wykonywać uciśnięcia klatki piersiowej wraz z oddechami ratowniczymi. Jeśli wzywający pomoc świadek zdarzenia nie jest przeszkolony w zakresie RKO, dyspozytor medyczny powinien poinstruować go, jak wykonywać RKO polegającą wyłącznie na uciskaniu klatki piersiowej podczas oczekiwania na przyjazd zespołu ratownictwa medycznego.
Łańcuch przeżycia szybka defibrylacja
Defibrylacja wykonana w ciągu 3–5 minut od utraty przytomności może zapewnić przeżywalność na poziomie 50–70%. Można to osiągnąć poprzez realizację programów powszechnego dostępu do defibrylacji oraz rozmieszczenie AED w miejscach publicznych. Każda minuta opóźnienia w wykonaniu defibrylacji zmniejsza prawdopodobieństwo przeżycia do wypisu ze szpitala o 10–12%. Ogniwa łańcucha przeżycia są ze sobą ściśle połączone: jeśli świadkowie zdarzenia prowadzą RKO, spadek przeżywalności będzie następować wolniej; wynosi wtedy około 3–4% na każdą minutę opóźnienia defibrylacji.
Łańcuch ratunkowy podjęcie zaawansowanych zabiegów resuscytacyjnych
Oparte one są o standardowy protokół opieki poresuscytacyjnej. Jeśli wstępna resuscytacja nie przynosi efektu, konieczne może być wdrożenie zaawansowanych zabiegów resuscytacyjnych z zastosowaniem przyrządowego udrożnienia dróg oddechowych, leków i leczenia odwracalnych przyczyn zatrzymania krążenia. Jakość leczenia w trakcie opieki poresuscytacyjnej wpływa na odległe wyniki leczenia.
Źródło Wytyczne 2021 https://www.prc.krakow.pl
Jeden komentarz